روزى حسن مجتبى علیه السلام پس از شستشوی، لباسهاى پاکیزه اى

پوشید و عطر زد. در کمال عظمت و وقار از منزل خارج شد. به طورى که

سیماى جذابش هر بیننده را به خود متوجه مى ساخت ،  در حالى که

گروهى از یاران و غلامان آن حضرت در اطرافش بودند. از کوچه هاى

مدینه مى گذشت ، ناگاه با پیرمرد یهودى که فقر او را از پاى درآورده و

پوست به استخوانش چسبیده ، تابش خورشید چهره اش را سوزانده بود.

مشک آبى به دوش داشت و ناتوانى اجازه راه رفتن به اونمى داد و فقر و

نیازمندى شربت مرگ را در گامش گوارا نموده بود، حالش هر بیننده را

دگرگون مى ساخت ، حضرت را در آن جلال و جمال که دید گفت :

خواهش مى کنم لحظه اى بایست و سخنم را بشنو!

امام علیه السلام ایستاد.

یهودى : یابن رسول الله ! انصاف بده !

امام : در چه چیز؟

یهود: جدت رسول خدا مى فرماید:

دنیا زندان مؤمن و بهشت کافر است
.
اکنون مى بینم که دنیا براى شما که در ناز و نعمت به سر مى برى ، بهشت

است و براى من که در عذاب و شکنجه زندگى مى کنم ، جهنم است .

و حال آن که تو مؤمن و من کافر هستم .
امام فرمود:

اى پیرمرد! اگر پرده از مقابل چشمانت برداشته شود و ببینى خداوند در

بهشت چه نعمتهایى براى من و براى همه مؤمنان آفریده ، مى فهمى

که دنیا با این همه خوشى و آسایش براى من زندان است ، و نیز اگر

ببینى خداوند چه عذاب و شکنجه هایى براى تو و براى تمام کافران مهیّا

کرده ، تصدیق مى کنى که دنیا با این همه فقر و پریشانى برایت بهشت

وسیع است . پس این است معناى سخن پیامبر صلى الله علیه و آله که فرمود:

دنیا زندان مؤمن و بهشت کافر است .

بحارالانوار ج 1

 نوشته شده توسط کل من علیها فان در دوشنبه 86/8/7 و ساعت 12:1 صبح | نظرات دیگران()